تنهایی های من

رابطه جنسی بخش مهمی از نیازهای هیجانی و احساسی ما را برآورده می‌کند و رضایت زناشویی را افزایش می‌دهد. در گذشته یکی از مهم‌ترین دلایل ازدواج و برقراری رابطه‌جنسی فرزندآوری بود و بیشتر همسران پس از داشتن تعدادی فرزند، رابطه‌جنسی را قطع می‌کردند و یا به کیفیت این رابطه اهمیت چندانی نمی‌دادند؛ اما در دنیای کنونی دیدگاه افراد نسبت به رابطه‌جنسی و روش استفاده از آن تغییر کرده و مهم‌ترین انگیزه افراد از برقراری رابطه‌جنسی «کسب لذت» است.

پس بدیهی به نظر می‌رسد که همسران از همان ابتدای ازدواج به کیفیت این رابطه و اهمیت آن در زندگی زناشویی‌شان دقت ویژه‌ای داشته باشند.

نخستین درس در آموختن درست رابطه‌جنسی تغییر نگرش است. بدبختانه بیشتر زن و شوهرها می‌پندارند که معنی رابطه‌جنسی یا زناشویی فقط انجام «نزدیکی» است، درحالی‌که این تفکر باعث می‌شود همسران نه‌تنها خود را از لذت دیگر تعامل‌های جنسی بویژه جنبه‌های عاطفی آن محروم کنند، بلکه اگر به هر دلیل برای هرکدام عذری ایجاد شود (از انواع بیماری تا شرایطی کاملاً طبیعی مثل دوران قاعدگی) رابطه زناشویی آنها تعطیل می‌شود و این بویژه در درازمدت، برای زندگی زناشویی زیان‌بخش است.

اهمیت رابطه جنسی در زندگی زناشویی

وقتی از رابطه‌جنسی صحبت می‌شود، منظور انواع تعامل ممکن بین دو طرف است که می‌تواند از یک معاشقه ساده بدون نیت رسیدن به ارگاسم تا رفتار جنسی همراه با اوج لذت جنسی برای یکی یا هر دو طرف یا در نهایت همراهی آن با نزدیکی جنسی باشد.

سکس، تنها بخشی از رابطه است که نیازمند صمیمیت و ارتباط نزدیک است. همسرانی که به تعاملاتی مانند نحوه صحبت‌کردن، گوش‌دادن به یکدیگر، درک متقابل و داشتن روحیه همکاری و همدلی با همسر، حل تعارضات و اختلافات، مدیریت مالی خردمندانه، همکاری در نگهداری و تربیت فرزندان، گذاشتن وقت باکیفیت با یکدیگر و داشتن تماس جسمانی اهمیتی نمی‌دهند، در مورد آن اطلاعات کافی ندارند و یا در این حیطه‌ها تعامل مناسب و سازنده‌ای ندارند، نمی‌توانند انتظار داشته باشند که در رابطه‌جنسی ارتباط رضایت‌بخشی برقرار کنند؛ بنابراین رابطه‌جنسی تنها برقراری تماس فیزیکی- جنسی بین زن و شوهر نیست، بلکه خود این ارتباط نیازمند مقدمات بسیاری است که به فراتر از تخت‌خواب برمی‌گردد.

بسیار شایع است که همسران به دلایلی از جمله خستگی ناشی از کار، استرس‌های فرزندپروری، بیماری و یا برآورده نشدن انتظارها و نیازهایشان، تمایلی به برقراری ارتباط نشان نمی‌دهند و زمانی که این کناره‌گیری از صمیمیت فیزیکی و کلامی و یا جنسی به طول می‌انجامد، آسیب‌های بسیاری را برای خانواده ایجاد می‌کند.

آسیب‌هایی که گاهی دامنگیر شخص و گاهی هم دامنگیر زندگی همسران می‌شود. غفلت از اهمیت «در ارتباط بودن» باعث می‌شود که بسیاری از دلایل و نیازهایی که به خاطر آن زندگی زناشویی را تشکیل داده‌ایم فراموش شوند و زمانی متوجه آسیب شویم که دامنه آن گسترده شده و زخم‌های عمیق و ‌جبران‌ناپذیری ایجاد شده است.